İris Çiçeği

Keşke sevi, o mavi kelebeklerden biri olabilseydim ve cesetleriyle yüzlerce artemis çiçeği açtıran o insanların ruhlarına biraz olsun huzur bahşedebilseydim. İnsan ruhunun hala bir değeri olduğunu, fark edildiğini anlatabilseydim. Çünkü bilirim insan için en mühim şey ruhtur aslında. Beden ruhun maskesidir ve bedenin küstahça çevrelediği en görülmesi, bilinmesi gereken şeydir. Lakin insanoğlu kusurludur , hep kolayına kaçar. Yüzeyseldir. Ahmakça, gözüne hoş görünen ruhu çevreleyen o bedene sevgi duyduğunu sanar. Ve öyle ki ruhu güzel her insan, asıl insan, kendi içinde çürür. Ruhun kendinden geriye bıraktığı bir fosil yığını olana kadar, umut denen hayal kırıklığına eş değer o şey varlığını korur. Tükenecek bir şey kalmadığında ise sonu ya ölüm olur - ki son da bir başlangıca gebedir - yada o yığınla sürüklenen beden yaşamı sürdürmeye çalışır. Bu bir nevi sürüklenmektir. Ve yaşamı sürüklenmek olarak adlandırabiliyorsa insan, kendine bir son edinmek de cazip hale gelir. Belki de he