İris Çiçeği

                  Bazı anlar vardır.       Varlığını eksik bırakır sevi,       varlığının yitiminin bir başlangıç noktası varsayılabilir.       Kaybettiklerinin arkasından ağıt yakmayı bırakırsın,       her şey, herkes bir bir giderken artık korkulacak bir şey kalmadığının idrakına varırsın.       Hiçbir şeyi olmayan, korkmaya lüzum görmez.       Sızıya tebessüm etmek sıradanlaşır.       Bir çocuk var sevi       tasvir edebilmek isterim.       Yanına aldığı kırmızı bisikletiyle,       yüzündeki munzur gülümsemeyle,       dizleri çamur lekesi sarı pantolonuyla.       Aslında bir çocuk var sevi.       Basmane garında       sekiz yaşında, saçları kısa ve kabarık küçük bir kız.       Öylesine küçük.       Oturduğu banktan ayaklarını sarkıtıyor.       Kerpiç duvarlar arasında aceleci ve müphem bir vedanın dakikalarını sayıyor.       Minik avuç içlerinde devasa bir hoşçakal ile çocukluğuna el sallıyor.       Çocukluk ne zaman o banka denk gelsem ayaklarını sarkıtmış,

            Ulaşmak istediğim dingin zihne sahibim.           Böyle zaman dilimlerini kaybetmek,           bir nevi arafa sürüklenmek.           Malum zihnim kaos üretir, çoğu zaman bir felaketle örtüşür.           Meftundur acıya.           Yüzleşmesi güç olsa da.           Dönüp bakıyorum yansımama           Ben titreyen elleriyle dünyayı avucunda tutmaya çalışan           yaşlı bir bilge,           kırışıklarımdan yaşam sızıyor.           Ben hayallerinin kırıkları parmak uçlarını sızlatan bir sübyan           büyümeye takatim kalmıyor.         

           Sabah 5.            Nasıl izah etsem            Lügatim ne aciz hissiyatıma.            Bir boşluk nasıl anlatılır?            Kahvemin tadı kaçmış.            Sabah 5.16            Gün beşeriyetten en uzak dilimde belki de, en güzel.            Bir insan ne zamandan beri korkar oldu, bir insanın            güne uyanışından?            İnsanoğlu nasıl da bir ziyan edişe açıyor göz kapaklarını.            Sabah 5.38            Sandalyem gıcırdıyor.            Bir ileri bir geri giderken            Karşımda yoksun sevi.            Üstelik biliyorsun anlatacaklarım yalnız sana.            Biraz Şükrü Erbaş biraz İsmet Özel okurum            yeşermeye meyilli ruhuna.            Ve bir de yüzünü görmeden gün yüzü görmüyor kelimelerim.            Alaca bulaca mürekkeple savaşıyor, parmak uçlarım.            Sabah...            Beşeriyet vakti yaklaşıyor            Araba sesleri, topuklu sesleri, çay kaşığı tıngırdıyor, kepenkler açılıyor            konuşma

                                    Bir kehanet dökülsün dilinden.             Dünyevi bir şey barındırmasın             Zaten fani birer yanılsama değil miyiz?             Öyle ki gölgem dahi olsa arada çekip gitme imtiyazı tanınsın.             Tekrar varlığını hissedeceğini bilirim             lakin ara sıra ruhuma kokuşma imtiyazı tanınsın.             Biliyorum             Biz beşeriler             Yoruluyoruz.             Bir o kadar arsız, bir o kadar aciz direniyoruz,             küstahça başkaldırıyoruz, olmayan fikrimizi savunuyoruz.             Bize kalan bilinç yoksunluğu,             bir boşlukta soluk alış verişi..             Buna yaşam diyoruz.             Bir kehanet dökülsün dilinden             Dünyanın rengi solmuş.