İris Çiçeği

Hatırlamak insanın cehennemidir. Zihnim hatırladıklarımdan oluşan dipsiz bir yarık beni sürekli içine çeken ve ben sonu gelmeyen o yarıktan durmaksızın düşüyorum. Tutunamıyorum, öylesine körüm ki nereye varacağımı, nerede olduğumu kestiremiyorum. Gerçekliğe körleştim ki her gerçeklik sahtelik kusan bir gülüş barındırıyor içinde. Hissiyatıma körleştim. Kendime körleştim bütünüyle fakat en çokta insanlara körleştim. Yozlaştım sevi, ilkelleştim. Nasıl konuşulur, nasıl anlaşılır unuttum. Anladığım tek bir şey var, insan insana çare olmuyor sevi. Hayatına giren her kişi zihninin içindeki o yarığı tırnaklarıyla üşenmeden kazıyor. Ben körleştim sevi lakin karanlıkta herkes kördür. Bir İkarus kuşu gibi ufak bir ışık hüzmesi görsem kanatlanıp çıkacaktım o yarıktan. Bir gün öylesine parlak bir güneş gibi doğdun ki sevi, o yarığın tepesinden. O İkarus kuşu ışığa ulaşmak için öyle saf bir telaşla çırptı ki kanatlarını, yaklaştıkça eriyip gideceğini bilemedi. İnsan, aydınlıkta çok daha körmüş.