İris Çiçeği

   Yürüdüğüm kaçıncı sokak bilmiyorum sevi veyahut sürüklendiğim demeliyim. Pencere kenarına sığınmış kedileri sayarak vakit öldürüyorum. Saksılara çarparak, kırarak kendilerine bir yaşam alanı sunuyorlar. Koskoca dünyada birbirlerinin huzurunu kaçırmadan ve mutlu yaşayabilmek için asla doyum sağlayamayan varlıklara maruz kalınca, bir kedinin ufacık bir alan için verdiği rahatsızlık o kadar da göze batmamalı değil mi ?     Dizlerimin feryadıyla bir yere yığıldım. Romatizma korktuğum bir şeydir inan ki fakat duyguların romatizmaya uğraması çok daha bedbaht bir durumdur.     Üzgünüm, o kadar uzun zamandır yazamıyorum ki sana biraz çekingenlik gösteriyor kalemim. Lakin o kadar öfkeliydim ki varlığını hissettiğim her şeye. Acı haykırışı kahkahalı bir gülüşle örtbas etmekten bıkmıştım ve şu zamana kadar durmadan yazdım, yaktım. Parmak uçlarım çatırdadı. Ve bir kül yığınına dönüşünce daha fazla yanamazdım, daha fazla his barındıramazdım. Bir karabatak edasıyla daldım hiçliğin varlığına.