Keder Kalıntısı

 


Şimdiye kadar bildiğin bütün yolları denedin. Kendini sevmeyi, var olmaya çabaladığın yaşamda anlam kırıntısı irdelemeyi. Bir çıkar yol bulmak, içindeki sonsuz kara delikte kavrulan o sıkıntıyı atmak mümkün olmuyor. İliklerine kadar bulantı hissi besliyorsun, hücrelerin yaşamın çekilmezliğini kusuyor. Hiç mi sevemezsin, öylesine, rastgele, bir anlık. Gündelik uğraşların arasında, değersiz ve hor gördüğün herhangi bir şeyin içinde.

Sen hayatın kusurlu noktasısın. Diğer birçoğu gibi. Lakin kasıtlı bir çabayla içinde dev bir canavar besliyorsun. Özenle kederle besliyorsun onu. Varlığını yok etmesine izin veriyorsun. Keşke diyorsun yok etse beni. Bitse bu çekilmezliğe sebep olan her şey. Kendini yok etmeye özen gösteriyorsun. Hayatın akışı sana uymuyor, sen ona uyamıyorsun. Üstüne uymuyor hiçbir meşgale.

Kendinden yorgunsun, taşıdığın o kara delikten yorgunsun. İçin tıklım tıkış çığlık dolu. Mümkünü yok diyorsun, oluru yok. Bir kurtuluş yok. İnsan kendinden kaçamaz. Kafanın içine yerleştirdiğin, en derine gömdüğün o dilhun vaziyetten hiçbir manevi hâl seni kurtaramaz. İçinde filizlenmiş, yeşermeye meyil ederken çürümüş birden. En derinine işlemiş her bir kalıntı. Sen bir kalıntısın. Bir keder kalıntısı. Bütünleşebileceğin tek yer bir toprak parçası.

Yorumlar

  1. Adsız15 Mart 2025 15:34

    Zevkini rafine eden insanın sonunda sezilerini,takip ederek keşfettiği bir manzaraya tam saatinde varması gibi olmalı bazı şeyler. Güneş her saatte batmadığı gibi, her şeye her zaman ulaşamamak gerek. Ya da raftan satın aldığın bir gün batımıyla uzunca yürüyüp
    "Ben onu o noktadan izlemek istiyorum" dediğin manzara arasındaki farkı değer olarak hissedebilmek gerek,sanırım.

    YanıtlaSil

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Ruh

Resim
İçinde kıvrılan ve büzüşen bir ruh kederin hararetiyle çoraklaşan ve yumru halini alan her nefes alışta. Fani bedende oradan oraya savrulan çıkış yolu arayan. Hakikate kavuşturacak olan bedbaht bir çaba ile bedeni çürüten. Bir ruh ki kendini fark ettirmeyen ondan saklanan. Ölüm soğukluğuna tanık ve yüzleşme korkusuyla ürperen. Deli divane bir ruh, acının her bir yanına toslayan çarptığı her yerde bir parçasını bırakan ve dağılan karahindiba gibi. Bir ruh ki kayıp parçalarıyla, eksikliğiyle dahi kendini hiçbir yere sığdıramayan.  
Devamı

Gerçekliğini Yitiren Anlar

Resim
Kara çaldığında gök Bir logar kapağının sesiyle yeşeren umutların bekleyişi başlardı. Her defasında hüzünle aşınırdı kulakları. Pencerenin önünde o sesi beklerken çocukluktan saçlarını ağarttı. Beklemekten sıkıldığı vakit, ona eşlik eden beyaz menekşeyle durmaksızın konuşurdu. O da soldu, gitti bir vakit sonra. Derdiyle çok mu bunaltmıştı, gözyaşlarıyla fazla mı sulamıştı? Neden göçüp gittiğini bilemedi hiçbir zaman. İçinde durmaksızın konuşan o sesin ilk dışavuruma yeltenmesiyle bir canlının katline sebep olmuştu. Ve sustu tamamen ve yazdı yalnızca. Kendine dahi afili cümlelere bulayıp sansürledi söyleyeceklerini. Tuzlu reçeller yedi çocukluğu boyunca ve tadı damağından bir an olsun gitmedi. Bir annenin emek emek dizdiği reçel kavanozlarından gözyaşları yutkundu yıllarca. Kaşıklardı umutsuzluğun yumuşacık kıvamını. Nasırlı ellerinden öperdi onun, fikrince iyileşirdi. Emek izleriydi onlar. Nasırlı kalbinden öpemezdi ama, ayan beyan gösterilen merhamete...
Devamı

Ölü Yaprak Övüncesi

Resim
  Ben bir bataklığın etrafında ölü yaprakları topluyorum Feridun, Dünyanın ve kendimin ölü parçalarını biriktiriyorum. Elimde olan yaşam kalıntısıyla uzanarak meşe ağaçlarının arasına, dans ediyorum Zaman acı ile kıvranıyor karşımda Ben dans ediyorum. Ben kıvranıyorum, Uzaktan bakıyorlar sükunetle dans ediyorum. Tenim ölüm soğukluğuna yakın, İçten dışa bir üşüme bu, tenime cereyan ediyor İçimdeki ölümün soğukluğu Bu soğukluğun dışavurumu. Zaman ve ben Feridun, acıyla ve ahenkle kıvranıyoruz. Ölü yapraklar serp üzerime ve rüzgara bırak, Onlar için yas tutacağım Ölü yaprakların kıymeti bilinmiyor Dağılıyor ve ölüyorlar birer birer insan gibi Parçalanıyor ve toprağa karışıyorlar birer birer insan gibi. İnsan bir yaprak parçası olabilme lüksüne erişebilmişse ne büyük talih! Parçalandığında fark edilebilir, Oysa insanın çatlakları kendine bile görünmez olur kimi zaman Bir dahaki sefere Feridun, bir yaprak parçası olarak zuhur edeceğim dünyaya Ve...
Devamı