Keder Kalıntısı

 


Şimdiye kadar bildiğin bütün yolları denedin. Kendini sevmeyi, var olmaya çabaladığın yaşamda anlam kırıntısı irdelemeyi. Bir çıkar yol bulmak, içindeki sonsuz kara delikte kavrulan o sıkıntıyı atmak mümkün olmuyor. İliklerine kadar bulantı hissi besliyorsun, hücrelerin yaşamın çekilmezliğini kusuyor. Hiç mi sevemezsin, öylesine, rastgele, bir anlık. Gündelik uğraşların arasında, değersiz ve hor gördüğün herhangi bir şeyin içinde.

Sen hayatın kusurlu noktasısın. Diğer birçoğu gibi. Lakin kasıtlı bir çabayla içinde dev bir canavar besliyorsun. Özenle kederle besliyorsun onu. Varlığını yok etmesine izin veriyorsun. Keşke diyorsun yok etse beni. Bitse bu çekilmezliğe sebep olan her şey. Kendini yok etmeye özen gösteriyorsun. Hayatın akışı sana uymuyor, sen ona uyamıyorsun. Üstüne uymuyor hiçbir meşgale.

Kendinden yorgunsun, taşıdığın o kara delikten yorgunsun. İçin tıklım tıkış çığlık dolu. Mümkünü yok diyorsun, oluru yok. Bir kurtuluş yok. İnsan kendinden kaçamaz. Kafanın içine yerleştirdiğin, en derine gömdüğün o dilhun vaziyetten hiçbir manevi hâl seni kurtaramaz. İçinde filizlenmiş, yeşermeye meyil ederken çürümüş birden. En derinine işlemiş her bir kalıntı. Sen bir kalıntısın. Bir keder kalıntısı. Bütünleşebileceğin tek yer bir toprak parçası.

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Ruh

Resim
İçinde kıvrılan ve büzüşen bir ruh kederin hararetiyle çoraklaşan ve yumru halini alan her nefes alışta. Fani bedende oradan oraya savrulan çıkış yolu arayan. Hakikate kavuşturacak olan bedbaht bir çaba ile bedeni çürüten. Bir ruh ki kendini fark ettirmeyen ondan saklanan. Ölüm soğukluğuna tanık ve yüzleşme korkusuyla ürperen. Deli divane bir ruh, acının her bir yanına toslayan çarptığı her yerde bir parçasını bırakan ve dağılan karahindiba gibi. Bir ruh ki kayıp parçalarıyla, eksikliğiyle dahi kendini hiçbir yere sığdıramayan.  
Devamı

Ölü Yaprak Övüncesi

Resim
  Ben bir bataklığın etrafında ölü yaprakları topluyorum Feridun, Dünyanın ve kendimin ölü parçalarını biriktiriyorum. Elimde olan yaşam kalıntısıyla uzanarak meşe ağaçlarının arasına, dans ediyorum Zaman acı ile kıvranıyor karşımda Ben dans ediyorum. Ben kıvranıyorum, Uzaktan bakıyorlar sükunetle dans ediyorum. Tenim ölüm soğukluğuna yakın, İçten dışa bir üşüme bu, tenime cereyan ediyor İçimdeki ölümün soğukluğu Bu soğukluğun dışavurumu. Zaman ve ben Feridun, acıyla ve ahenkle kıvranıyoruz. Ölü yapraklar serp üzerime ve rüzgara bırak, Onlar için yas tutacağım Ölü yaprakların kıymeti bilinmiyor Dağılıyor ve ölüyorlar birer birer insan gibi Parçalanıyor ve toprağa karışıyorlar birer birer insan gibi. İnsan bir yaprak parçası olabilme lüksüne erişebilmişse ne büyük talih! Parçalandığında fark edilebilir, Oysa insanın çatlakları kendine bile görünmez olur kimi zaman Bir dahaki sefere Feridun, bir yaprak parçası olarak zuhur edeceğim dünyaya Ve bil
Devamı

Sessizliğe Güzelleme

Resim
Mutluluk elde edilebilir bir şey mi Feridun ? Yoksa arasam her yeri karış karış bulabilir miyim derinliklerde bir yerlerde? İçimdeki tatminsizlik peki, beni böylesi arsız kılan geçer mi dersin ? peki şu yaşam illetinin içinde bitmek bilmeyen hırsım, beni böyle heba eden, o geçer mi ? Bir o kadar vurdumduymaz oluşum, kâle almayışım bunca şeyi ve iki zıtlık arasında kalan bir ben öylesine debelenen, bunun bir sonu var mı ? Plath'in dediği gibi kurşun geçirmez bir kızım. Lakin biliyorum, bir gün infilak edeceğim zihnimin kasıtlı eylemleriyle .Sadece  kavramak, algılamak istiyorum kafamın içindeki bu zıtlıkların, soruların cevaplarını ve bir o kadar da ifade edebilmek bunları. Karasu'nun dediğine bakılırsa, anladığının bütün ağırlığını beyninde duymak, ellerinde, kollarında, damarlarında duymaktır kavramak. Ben bir tüy kadar hafifim ve ifade etmek bazı şeyleri sınırlar çiziyor insanın kelâmına. Sana aklımın, zihnimin köşesinde savrulup duran birkaç resimden bahsetmek isterim Fer
Devamı