Yaşam Üzerine

           
           

            Bir kehanet dökülsün dilinden.
            Dünyevi bir şey barındırmasın
            Zaten fani birer yanılsama değil miyiz?
            Öyle ki gölgem dahi olsa arada çekip gitme imtiyazı tanınsın.
            Tekrar varlığını hissedeceğini bilirim
            lakin ara sıra ruhuma kokuşma imtiyazı tanınsın.
            Biliyorum
            Biz beşeriler
            Yoruluyoruz.
            Bir o kadar arsız, bir o kadar aciz direniyoruz,
            küstahça başkaldırıyoruz, olmayan fikrimizi savunuyoruz.
            Bize kalan bilinç yoksunluğu,
            bir boşlukta soluk alış verişi..
            Buna yaşam diyoruz.
            Bir kehanet dökülsün dilinden
            Dünyanın rengi solmuş.

Yorumlar

  1. Adsız22 Aralık 2024 16:21

    Buydu senin bana hediyen
    Tatlı ile acı arasında eğik bir çizgi
    Bir sabah sıradanlığın sevinci
    Bir gece kırılmışlığın ürpertisi
    Ruhuma yaralarla işleyen …

    YanıtlaSil

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Ruh

Resim
İçinde kıvrılan ve büzüşen bir ruh kederin hararetiyle çoraklaşan ve yumru halini alan her nefes alışta. Fani bedende oradan oraya savrulan çıkış yolu arayan. Hakikate kavuşturacak olan bedbaht bir çaba ile bedeni çürüten. Bir ruh ki kendini fark ettirmeyen ondan saklanan. Ölüm soğukluğuna tanık ve yüzleşme korkusuyla ürperen. Deli divane bir ruh, acının her bir yanına toslayan çarptığı her yerde bir parçasını bırakan ve dağılan karahindiba gibi. Bir ruh ki kayıp parçalarıyla, eksikliğiyle dahi kendini hiçbir yere sığdıramayan.  
Devamı

Gerçekliğini Yitiren Anlar

Resim
Kara çaldığında gök Bir logar kapağının sesiyle yeşeren umutların bekleyişi başlardı. Her defasında hüzünle aşınırdı kulakları. Pencerenin önünde o sesi beklerken çocukluktan saçlarını ağarttı. Beklemekten sıkıldığı vakit, ona eşlik eden beyaz menekşeyle durmaksızın konuşurdu. O da soldu, gitti bir vakit sonra. Derdiyle çok mu bunaltmıştı, gözyaşlarıyla fazla mı sulamıştı? Neden göçüp gittiğini bilemedi hiçbir zaman. İçinde durmaksızın konuşan o sesin ilk dışavuruma yeltenmesiyle bir canlının katline sebep olmuştu. Ve sustu tamamen ve yazdı yalnızca. Kendine dahi afili cümlelere bulayıp sansürledi söyleyeceklerini. Tuzlu reçeller yedi çocukluğu boyunca ve tadı damağından bir an olsun gitmedi. Bir annenin emek emek dizdiği reçel kavanozlarından gözyaşları yutkundu yıllarca. Kaşıklardı umutsuzluğun yumuşacık kıvamını. Nasırlı ellerinden öperdi onun, fikrince iyileşirdi. Emek izleriydi onlar. Nasırlı kalbinden öpemezdi ama, ayan beyan gösterilen merhamete...
Devamı

Ölü Yaprak Övüncesi

Resim
  Ben bir bataklığın etrafında ölü yaprakları topluyorum Feridun, Dünyanın ve kendimin ölü parçalarını biriktiriyorum. Elimde olan yaşam kalıntısıyla uzanarak meşe ağaçlarının arasına, dans ediyorum Zaman acı ile kıvranıyor karşımda Ben dans ediyorum. Ben kıvranıyorum, Uzaktan bakıyorlar sükunetle dans ediyorum. Tenim ölüm soğukluğuna yakın, İçten dışa bir üşüme bu, tenime cereyan ediyor İçimdeki ölümün soğukluğu Bu soğukluğun dışavurumu. Zaman ve ben Feridun, acıyla ve ahenkle kıvranıyoruz. Ölü yapraklar serp üzerime ve rüzgara bırak, Onlar için yas tutacağım Ölü yaprakların kıymeti bilinmiyor Dağılıyor ve ölüyorlar birer birer insan gibi Parçalanıyor ve toprağa karışıyorlar birer birer insan gibi. İnsan bir yaprak parçası olabilme lüksüne erişebilmişse ne büyük talih! Parçalandığında fark edilebilir, Oysa insanın çatlakları kendine bile görünmez olur kimi zaman Bir dahaki sefere Feridun, bir yaprak parçası olarak zuhur edeceğim dünyaya Ve...
Devamı