Karalamalar

"Toparlan dedim kendime. Lakin her yanım bir karahindiba gibi öylesine dağıldı ki, nereden başlayabilirim sevi ? Ölümün bir yanılsaması olan şu yaşamda, acı diyorum, öylesine yoğun. Telaffuz edemiyorum, hiçbir edebi tasvir bunu ifade etmeyi yeterli kılmıyor ve öyle ki hiçbir mutlulukta telafi edemiyor. Kafamın içinde kinaye ile gülümsüyorlar, varlıkları bir tiranlıktan ibaret ve bir cesede gebe kalıyorlar her soluk alışlarında. Onlardan bana kalan içimde bir kül birikintisi, sanki her an yanmaları mümkünmüş gibi. Bu sadece edebi değeri olmayan bir kaç satır sevi, lakin biraz sessiz okursan duyabilirsin satır aralarına bıraktığım kalp çarpıntılarını. Bu, ruhun kusması. Ve sadece sana dökebilirim bu satırları. Oysaki var olduğun gerçeği bile devasa bir müphemlikten ibaret. Fakat bizde yaşamın doğurduğu müphem varlıklar değil miyiz? "
Kulağıma akordiyon sesi ilişti. Bu ses her daim uyandırır ruhumun ücrasında kalan çocukluğumu. Fakat artık o da çare değil sevi. Belki de mürekkeple olan münasebetime bir an önce son vermek lazım.